Fulltime

building steps architecture interior

Het is het stokpaardjes van een aantal columnisten en nu de druk op de arbeidsmarkt wel erg groot wordt, schreeuwen ze alleen maar harder dat we allemaal meer uren moeten werken. Iedereen moet bijdragen aan de maatschappij en in hun beperkte denken kan dat alleen door de week vol te proppen betaalde arbeid.

Ik vrees echter dat de maatschappij nog veel harder gaat rammelen als het all work no play wordt. Niet alleen gaat het ten koste van de gezondheid, het werkgeluk en daarmee de productiviteit en de economie, maar ook van andere belangrijke pijlers die de samenleving vormgeven: zorg, cultuur, sport, natuur en het verenigingsleven.

Door alle bezuinigingen in de zorg, komen steeds meer zorgtaken terecht bij naaste familie en vrijwilligers. Maar niet alleen dat, de talenten die mensen hebben om hun werk te doen, zetten ze ook met veel liefde en bevlogenheid vrijwillig in bij scholen, theaters, sportverenigingen, evenementen, politiek, maatschappelijke initiatieven, natuurclubs, liefdadigheidsinstellingen etc..

Een wereld waarin alleen maar geld verdiend wordt, is een schrale en de focus op meermeermeer doet onze maatschappij aan alle kanten piepen en kraken. Je moet er toch niet aan denken dat er straks naast al dat gepiep en gekraak geen lucht meer is om ontspannen te ademen, om de ziel te voeden, om lief te hebben en te spelen?

[nav dit artikel]

Lang leve het amateurisme

photo of flock of birds in the sky

“Waarom staat er levensamateur in de bio van je LinkedIn en Twitter?”

Guido Rijnja zette ooit dit prachtigs op Twitter. Dit is hoe ik het leven wil aangaan. Dat geldt ook voor mensen, relaties en daarmee mijn werk. Zonder verwachtingen, zonder labels, onbevangen, open en vrij.
Het leven heeft me daardoor meerdere malen verrast. Ik doe daarom ook niet aan programma’s, producten en diensten, ik heb geen elevator pitch. Noem het maar amateurisme, graag zelfs.

Ik ben vol overgave een levensamateur.

Baltsje in driekwartsmaat

woman turning around on green fields

voorzichtige stappen
zijn voorwaarts genomen
gesterkt door de dromen
uit liefdevol vuur

voorbij al het weten
voorbij het bedoelen
de weg naar jouw voelen
naar open en puur

het toeval der dingen
de grap van het leven
dat is al gegeven
en maakt de weg vrij

kom, laten we dansen
muziek ons ontroeren
door ritme vervoeren
naar woordeloos
wij

Aandacht

woman sitting on toilet bowl with smartphone

Daar waar kwetsbaar zichtbaar lijkt,
wortels aan het oppervlak, zich tonend
aan hen in eender leven wonend
en daardoor het applaus bereikt,

daar waar zichtbaar kwetsbaar lijkt
als uit voedingsbodem komend,
hoog boven de massa tronend,
en daarmee alle lof opstrijkt,

daar knagen vragen naar het ware,
naar de werkelijke kracht
in diepere lagen van de aarde,

waar het lijden in de nacht
zich nooit zal openbaren,
omdat niemand daar op wacht.

Stad

crowded street with cars passing by

Opdracht voor de poëzie-opleiding: schrijf een metrumgedicht over de stad. Ik had het nog veel langer kunnen maken natuurlijk, maar ik had me een beetje vergist in de deadline *kuch*. En verder vind ik steden best wel leuk hoor, voor een halve dag.

Prikkels

Een straat, een straat en weer een straat
Laat me erdoor, ik kom te laat
Een fiets, een fiets en nog een fiets
Al dat gejaag, het leidt tot niets.

Geroep, getoeter en geschreeuw
Vijftig duiven en een meeuw
Afvalbakken uitgepuild
Bloemenperken zwaar vervuild.

Terras, terras, terras, terras
Daar heb je Leo! Biertje, Sas?
Gin-tonic, wijn en vier rosé
Ach toe, doe ook een rondje mee.

Het flikkert neonlichte zinnen
Lokt je met geweld naar binnen
Trekt, verleidt, laat je niet gaan
Maar ik, ik wil hier ver vandaan.