Het is het stokpaardjes van een aantal columnisten en nu de druk op de arbeidsmarkt wel erg groot wordt, schreeuwen ze alleen maar harder dat we allemaal meer uren moeten werken. Iedereen moet bijdragen aan de maatschappij en in hun beperkte denken kan dat alleen door de week vol te proppen betaalde arbeid.

Ik vrees echter dat de maatschappij nog veel harder gaat rammelen als het all work no play wordt. Niet alleen gaat het ten koste van de gezondheid, het werkgeluk en daarmee de productiviteit en de economie, maar ook van andere belangrijke pijlers die de samenleving vormgeven: zorg, cultuur, sport, natuur en het verenigingsleven.

Door alle bezuinigingen in de zorg, komen steeds meer zorgtaken terecht bij naaste familie en vrijwilligers. Maar niet alleen dat, de talenten die mensen hebben om hun werk te doen, zetten ze ook met veel liefde en bevlogenheid vrijwillig in bij scholen, theaters, sportverenigingen, evenementen, politiek, maatschappelijke initiatieven, natuurclubs, liefdadigheidsinstellingen etc..

Een wereld waarin alleen maar geld verdiend wordt, is een schrale en de focus op meermeermeer doet onze maatschappij aan alle kanten piepen en kraken. Je moet er toch niet aan denken dat er straks naast al dat gepiep en gekraak geen lucht meer is om ontspannen te ademen, om de ziel te voeden, om lief te hebben en te spelen?

[nav dit artikel]

“Waarom staat er levensamateur in de bio van je LinkedIn en Twitter?”

Guido Rijnja zette ooit dit prachtigs op Twitter. Dit is hoe ik het leven wil aangaan. Dat geldt ook voor mensen, relaties en daarmee mijn werk. Zonder verwachtingen, zonder labels, onbevangen, open en vrij.
Het leven heeft me daardoor meerdere malen verrast. Ik doe daarom ook niet aan programma’s, producten en diensten, ik heb geen elevator pitch. Noem het maar amateurisme, graag zelfs.

Ik ben vol overgave een levensamateur.