Lang leve het amateurisme

photo of flock of birds in the sky

“Waarom staat er levensamateur in de bio van je LinkedIn en Twitter?”

Guido Rijnja zette ooit dit prachtigs op Twitter. Dit is hoe ik het leven wil aangaan. Dat geldt ook voor mensen, relaties en daarmee mijn werk. Zonder verwachtingen, zonder labels, onbevangen, open en vrij.
Het leven heeft me daardoor meerdere malen verrast. Ik doe daarom ook niet aan programma’s, producten en diensten, ik heb geen elevator pitch. Noem het maar amateurisme, graag zelfs.

Ik ben vol overgave een levensamateur.

Baltsje in driekwartsmaat

woman turning around on green fields

voorzichtige stappen
zijn voorwaarts genomen
gesterkt door de dromen
uit liefdevol vuur

voorbij al het weten
voorbij het bedoelen
de weg naar jouw voelen
naar open en puur

het toeval der dingen
de grap van het leven
dat is al gegeven
en maakt de weg vrij

kom, laten we dansen
muziek ons ontroeren
door ritme vervoeren
naar woordeloos
wij

Aandacht

woman sitting on toilet bowl with smartphone

Daar waar kwetsbaar zichtbaar lijkt,
wortels aan het oppervlak, zich tonend
aan hen in eender leven wonend
en daardoor het applaus bereikt,

daar waar zichtbaar kwetsbaar lijkt
als uit voedingsbodem komend,
hoog boven de massa tronend,
en daarmee alle lof opstrijkt,

daar knagen vragen naar het ware,
naar de werkelijke kracht
in diepere lagen van de aarde,

waar het lijden in de nacht
zich nooit zal openbaren,
omdat niemand daar op wacht.

Stad

crowded street with cars passing by

Opdracht voor de poëzie-opleiding: schrijf een metrumgedicht over de stad. Ik had het nog veel langer kunnen maken natuurlijk, maar ik had me een beetje vergist in de deadline *kuch*. En verder vind ik steden best wel leuk hoor, voor een halve dag.

Prikkels

Een straat, een straat en weer een straat
Laat me erdoor, ik kom te laat
Een fiets, een fiets en nog een fiets
Al dat gejaag, het leidt tot niets.

Geroep, getoeter en geschreeuw
Vijftig duiven en een meeuw
Afvalbakken uitgepuild
Bloemenperken zwaar vervuild.

Terras, terras, terras, terras
Daar heb je Leo! Biertje, Sas?
Gin-tonic, wijn en vier rosé
Ach toe, doe ook een rondje mee.

Het flikkert neonlichte zinnen
Lokt je met geweld naar binnen
Trekt, verleidt, laat je niet gaan
Maar ik, ik wil hier ver vandaan.

Kloppend hart voor de regio

Als freelancer schreef ik af en toe al wat artikelen voor de Regio Deal Zuid- en Oost Drenthe. Interviews met de mensen achter de projecten, de pioniers, de mensen van de dagelijkse praktijk. Enorm inspirerend om met deze bevlogen mensen te mogen praten. In november kreeg ik de vraag of ik dat wilde doen voor een magazine met alle drieënveertig projecten van de Regio Deal. Natuurlijk riep ik meteen “Ja!”.

Bij ieder project langsgaan, meerdere mensen spreken en daar een uitgebreid artikel over schrijven, bleek iets te ambitieus in tijd en geld. Maar met een gerichte vraag om input, een hele hoop mails, telefoontjes en echt leuke gesprekken is het toch gelukt. Mede dankzij de samenwerking met Cindy van der Pal en Helga van Raan is het een schitterend document geworden van de eerste jaren Regio Deal Zuid- en Oost Drenthe. En dat is niet zozeer mijn verdienste; dat is vooral toe te schrijven aan al die mensen die het hart voor onze regio op de goede plaats hebben zitten.

Ooit heerste hier lethargie, een soort klakkeloos neerleggen bij het stempel ‘krimregio’. Ik heb me daar altijd tegen verzet. Mijn eerste moppertweet daarover stamt uit 2011. Niet alleen omdat ik er een self destroying prophecy in zag, maar ook omdat ik altijd heb geloofd in de kracht van de regio. We hebben ruimte om te leven, een goede werkethiek en weten wat omzien naar elkaar echt betekent. Het achterste van de tong zie je hier niet snel en er worden een hoop katten uit bomen gekeken, maar als een Drent je eenmaal in het hart gesloten heeft, gaat ie voor je door het vuur. En dat is het kloppende hart dat deze regio zo mooi maakt en nog veel mooier gaat maken. De projecten van de Regio Deal bewijzen dat.