Daar waar kwetsbaar zichtbaar lijkt,
wortels aan het oppervlak, zich tonend
aan hen in eender leven wonend
en daardoor het applaus bereikt,
daar waar zichtbaar kwetsbaar lijkt
als uit voedingsbodem komend,
hoog boven de massa tronend,
en daarmee alle lof opstrijkt,
daar knagen vragen naar het ware,
naar de werkelijke kracht
in diepere lagen van de aarde,
waar het lijden in de nacht
zich nooit zal openbaren,
omdat niemand daar op wacht.
Opdracht voor de poëzie-opleiding: schrijf een metrumgedicht over de stad. Ik had het nog veel langer kunnen maken natuurlijk, maar ik had me een beetje vergist in de deadline *kuch*. En verder vind ik steden best wel leuk hoor, voor een halve dag.
Prikkels
Een straat, een straat en weer een straat
Laat me erdoor, ik kom te laat
Een fiets, een fiets en nog een fiets
Al dat gejaag, het leidt tot niets.
Geroep, getoeter en geschreeuw
Vijftig duiven en een meeuw
Afvalbakken uitgepuild
Bloemenperken zwaar vervuild.
Terras, terras, terras, terras
Daar heb je Leo! Biertje, Sas?
Gin-tonic, wijn en vier rosé
Ach toe, doe ook een rondje mee.
Het flikkert neonlichte zinnen
Lokt je met geweld naar binnen
Trekt, verleidt, laat je niet gaan
Maar ik, ik wil hier ver vandaan.
Als freelancer schreef ik af en toe al wat artikelen voor de Regio Deal Zuid- en Oost Drenthe. Interviews met de mensen achter de projecten, de pioniers, de mensen van de dagelijkse praktijk. Enorm inspirerend om met deze bevlogen mensen te mogen praten. In november kreeg ik de vraag of ik dat wilde doen voor een magazine met alle drieënveertig projecten van de Regio Deal. Natuurlijk riep ik meteen “Ja!”.
Bij ieder project langsgaan, meerdere mensen spreken en daar een uitgebreid artikel over schrijven, bleek iets te ambitieus in tijd en geld. Maar met een gerichte vraag om input, een hele hoop mails, telefoontjes en echt leuke gesprekken is het toch gelukt. Mede dankzij de samenwerking met Cindy van der Pal en Helga van Raan is het een schitterend document geworden van de eerste jaren Regio Deal Zuid- en Oost Drenthe. En dat is niet zozeer mijn verdienste; dat is vooral toe te schrijven aan al die mensen die het hart voor onze regio op de goede plaats hebben zitten.
Ooit heerste hier lethargie, een soort klakkeloos neerleggen bij het stempel ‘krimregio’. Ik heb me daar altijd tegen verzet. Mijn eerste moppertweet daarover stamt uit 2011. Niet alleen omdat ik er een self destroying prophecy in zag, maar ook omdat ik altijd heb geloofd in de kracht van de regio. We hebben ruimte om te leven, een goede werkethiek en weten wat omzien naar elkaar echt betekent. Het achterste van de tong zie je hier niet snel en er worden een hoop katten uit bomen gekeken, maar als een Drent je eenmaal in het hart gesloten heeft, gaat ie voor je door het vuur. En dat is het kloppende hart dat deze regio zo mooi maakt en nog veel mooier gaat maken. De projecten van de Regio Deal bewijzen dat.
Kloppend hart voor de regio Meer lezen »
Voor de specialisatie Poëzie van de Schrijversacademie moesten we op basis van een schilderij drie gedichten met een vaste vorm schrijven. Ik schreef een elfje, een triolet en een lijstgedicht bij het schilderij Boomwortels van Vincent van Gogh. Drie gedichten, drie verschillende associaties. Ik had pret.
Zin
Wortels
Klauwende aders
Gulzig naar voedsel
Wroetend in rottende krochten
Levenslust
Schijn
Wortels aan het oppervlak
Getoonde kwetsbaarheid
Of gaat het met teveel gemak?
Wortels aan het oppervlak
De boom die nooit doormidden brak
Wie houdt hem overeind?
Wortels aan het oppervlak
Vertoonde kwetsbaarheid
Bos
Door de bomen krijgen we lucht
Door de bomen schittert het licht
Door de bomen, zie, schijnt de maan
De bomen die langs het tuinpad staan
Door de bomen was daar jij
Door te bomen vogelvrij
Door de bomen, kon ik op adem komen
Door de bomen barstte het los
Door de bomen, ja door de bomen,
Door de bomen zag ik het bos
Alles is vloeibaar, roep ik regelmatig. Vloeibaar, omdat wij mensen zijn en geen robots, natuur, geen construct en omdat we samen léven in plaats van onderdeel te zijn van een systeem. En toch doen we niets anders dan ons vastklampen aan systemen, dogma’s, conventies, afspraken en bevechten we ons piepkleine stukje aarde, tenminste, dat wat we ‘van ons’ hebben gemaakt, en sluiten anderen buiten.
Het gaat er bij mij niet in, ik snap het niet en ik voel het niet. Alles is toch veel organischer? Dag bestaat niet zonder nacht, zacht niet zonder hard en kou niet zonder warmte. Het zijn daarmee geen tegenstellingen, maar één geheel.
Dit zijn van die dingen waar ik over mijmer als iemand weer aan me vraagt wat ik wil worden nu ik groot ben. “Dan kan ik het delen.” Lief bedoeld natuurlijk, maar daarmee doe ik gelijk al een concessie aan mezelf. En juist mezelf breng ik mee, als een van jullie, als een van ons, als een van het universum.
Er is gewoon genoeg, abundance. En dat geeft mij het vertrouwen dat ik mezelf niet met geweld in een voorgevormd construct hoef te wurmen. Alles stroomt, niets is bestendig, Panta Rhei.
“A human being is a part of the whole called by us universe, a part limited in time and space. He experiences himself, his thoughts and feeling as something separated from the rest, a kind of optical delusion of his consciousness. This delusion is a kind of prison for us, restricting us to our personal desires and to affection for a few persons nearest to us. Our task must be to free ourselves from this prison by widening our circle of compassion to embrace all living creatures and the whole of nature in its beauty.” – Albert Einstein
