Blog

Alles is vloeibaar, roep ik regelmatig. Vloeibaar, omdat wij mensen zijn en geen robots, natuur, geen construct en omdat we samen léven in plaats van onderdeel te zijn van een systeem. En toch doen we niets anders dan ons vastklampen aan systemen, dogma’s, conventies, afspraken en bevechten we ons piepkleine stukje aarde, tenminste, dat wat we ‘van ons’ hebben gemaakt, en sluiten anderen buiten.

Het gaat er bij mij niet in, ik snap het niet en ik voel het niet. Alles is toch veel organischer? Dag bestaat niet zonder nacht, zacht niet zonder hard en kou niet zonder warmte. Het zijn daarmee geen tegenstellingen, maar één geheel.

Dit zijn van die dingen waar ik over mijmer als iemand weer aan me vraagt wat ik wil worden nu ik groot ben. “Dan kan ik het delen.” Lief bedoeld natuurlijk, maar daarmee doe ik gelijk al een concessie aan mezelf. En juist mezelf breng ik mee, als een van jullie, als een van ons, als een van het universum.

Er is gewoon genoeg, abundance. En dat geeft mij het vertrouwen dat ik mezelf niet met geweld in een voorgevormd construct hoef te wurmen. Alles stroomt, niets is bestendig, Panta Rhei.

“A human being is a part of the whole called by us universe, a part limited in time and space. He experiences himself, his thoughts and feeling as something separated from the rest, a kind of optical delusion of his consciousness. This delusion is a kind of prison for us, restricting us to our personal desires and to affection for a few persons nearest to us. Our task must be to free ourselves from this prison by widening our circle of compassion to embrace all living creatures and the whole of nature in its beauty.” – Albert Einstein

Alle vrouwen kennen dit. Het moment dat je je ongemakkelijk voelt door een blik of opmerking. Het is niet zo groot als een aanraking, laat staan aanranding of verkrachting, maar het is wél grensoverschrijdend.

Maar we wimpelen het weg, worden uitgelachen als we er boos om worden of een rood hoofd krijgen en als je het lef hebt er iemand op aan te spreken, krijg je ‘stel je niet zo aan’ of ‘het is maar grapje’.

Maar iedere grensoverschrijding verwondt en tast je gevoel van veiligheid aan. En iedere keer als het wordt weggewuifd, uitgelachen of gebagatelliseerd, wordt het meer en meer gemeengoed en onderdeel van een cultuur.

#Metoo gaat over meer dan seksueel misbruik. Het gaat ook over deze schijnbaar kleine incidenten. Het beschadigt, het tekent en het is niet normaal.

Daarom is het goed dat Tim Hofman dit naar buiten brengt. Dit gesprek moet gevoerd worden en het gedrag aangepakt. En helaas laten de reacties onder berichten hierover zien, dat er nog een hele wereld te winnen is.

Wat me aan het eind van het jaar altijd opvalt, is dat er voor het nieuwe jaar ineens nog van alles moet gebeuren. Nee, voor de feestdagen zelfs. Begin november lijkt de hele wereld een beetje gek te worden. Terwijl de aarde verstilt, de plantensappen langzamer gaan stromen, rent de mens steeds kippiger zonder kop rond.

Waarom volgen we het tempo van de natuur niet wat meer? Juist in verstilling ontkiemen lentefrisse ideeën die in de zomer tot wasdom kunnen komen. De herfst is er om vruchten te plukken en alle overbodige ballast weg te laten stormen. Zalig toch?

De commercie van de kerstplaatjesperfectie laat ik nu nog achterwege, maar lieverds, laat je toch niet zo opjagen. Zeg een keer stop. Stilstand is echt niet altijd achteruitgang, het is ruimte creëren om te zien in plaats van te kijken, te luisteren in plaats van te horen en te voelen in plaats van te denken.

Ssssssh…