Blog

Alle vrouwen kennen dit. Het moment dat je je ongemakkelijk voelt door een blik of opmerking. Het is niet zo groot als een aanraking, laat staan aanranding of verkrachting, maar het is wél grensoverschrijdend.

Maar we wimpelen het weg, worden uitgelachen als we er boos om worden of een rood hoofd krijgen en als je het lef hebt er iemand op aan te spreken, krijg je ‘stel je niet zo aan’ of ‘het is maar grapje’.

Maar iedere grensoverschrijding verwondt en tast je gevoel van veiligheid aan. En iedere keer als het wordt weggewuifd, uitgelachen of gebagatelliseerd, wordt het meer en meer gemeengoed en onderdeel van een cultuur.

#Metoo gaat over meer dan seksueel misbruik. Het gaat ook over deze schijnbaar kleine incidenten. Het beschadigt, het tekent en het is niet normaal.

Daarom is het goed dat Tim Hofman dit naar buiten brengt. Dit gesprek moet gevoerd worden en het gedrag aangepakt. En helaas laten de reacties onder berichten hierover zien, dat er nog een hele wereld te winnen is.

Wat me aan het eind van het jaar altijd opvalt, is dat er voor het nieuwe jaar ineens nog van alles moet gebeuren. Nee, voor de feestdagen zelfs. Begin november lijkt de hele wereld een beetje gek te worden. Terwijl de aarde verstilt, de plantensappen langzamer gaan stromen, rent de mens steeds kippiger zonder kop rond.

Waarom volgen we het tempo van de natuur niet wat meer? Juist in verstilling ontkiemen lentefrisse ideeën die in de zomer tot wasdom kunnen komen. De herfst is er om vruchten te plukken en alle overbodige ballast weg te laten stormen. Zalig toch?

De commercie van de kerstplaatjesperfectie laat ik nu nog achterwege, maar lieverds, laat je toch niet zo opjagen. Zeg een keer stop. Stilstand is echt niet altijd achteruitgang, het is ruimte creëren om te zien in plaats van te kijken, te luisteren in plaats van te horen en te voelen in plaats van te denken.

Ssssssh…

Drie jaar geleden volgde ik theaterlessen bij Loods13 en werd ik geraakt door de liefde en bevlogenheid van de medewerkers, docenten en leerlingen die in de Flintstraat rondliepen en de relevantie van hun werk. Ik voelde dat ik meer wilde doen voor deze mensen.

In december 2018 voerden we (ja, ik had geauditeerd en mocht meedoen, ander verhaal) de heerlijke kerstvoorstelling Scrooge op. Dat werd een totaalbeleving met een warme ontvangst en een heerlijke stamppotmaaltijd. En daar waren vrijwilligers voor nodig. Mij werd gevraagd of ik als vrijwilligerscoördinator wilde zorgen voor werving en in korte tijd hebben we een enthousiaste club vrijwilligers bij elkaar gekregen. Deze mensen bleken goud!

Ook in de jaren daarna hebben we met heel veel plezier geholpen bij voorstellingen, lessen, activiteiten en niet te vergeten, de verhuizing van de Flintstraat naar het Aziëhuis in het Rensenpark. Ik ben nog een tijdje verantwoordelijk geweest voor de verhuur van de zalen, maar het belangrijkste was ‘mijn’ club vrijwilligers.

En ondanks de oprechte liefde die ik voor hen allemaal voel, stop ik ermee. De club staat, de organisatie van Loods13 kan het zelf opvangen en voor mij werd het steeds lastiger combineren met mijn zp- en freelanceklussen. Te fragmentarisch werken maakt mij niet gelukkig, dus ik moet keuzes maken.

Het mooie is, dat we eigenlijk niet eens echt afscheid nemen. Ik blijf in de buurt en mijn hart heeft altijd een plekje voor Loods13.

“Vulnerability is not about fear and grief and disappointment;
it is the birthplace of everything we’re hungry for.”

– Brené Brown –

Het eeuwige ja-maar-wat-wil-ik-nu-écht? ontdek je niet vanuit je veilige bubbel. Daar uitstappen is griezelig misschien, maar je ervaart uiteindelijk wel hoe het leven voelt. En vanuit die ervaring kun je onderzoeken waar je hart ligt, wat je raakt en waar je voluit voor wilt gaan.
Leven aan de oppervlakte is zo makkelijk en verleidelijk, maar je komt er werkelijk geen stap verder mee. Zelf heb ik ook vaak die weg gekozen, de pijn vermeden en lekker comfortabel rondgedobberd, als een suffig badeendje in lavendelschuim.

Na een persoonlijk heftig jaar, heb ik ervoor gekozen de kwetsbare weg in te slaan. De echt kwetsbare. Niet de weg online, niet de weg van het posten van inspirerende quotes, maar de weg van real life aangaan, voelen en bruut eerlijke zelfreflectie. De bubbel mag kapot.