Blog

Stel je bent een hobbyzangeres. Je hebt een zanglespresentatie in het lokale theater. Je koos zorgvuldig een liedje uit dat bij je past, je hebt weken geoefend, je voelt het liedje tot in je tenen, kocht een kekke jurk en wordt dan geconfronteerd met een pianist die te langzaam speelt en akkoorden misgrijpt. Signalen naar haar komen niet aan, maar de spot is op jou gericht.

Gisteravond keek ik deze video terug en realiseerde me, dit is het leven. Zelf kun je denken op alles voorbereid te zijn, maar je hebt te maken met anderen en teveel onzekerheden om de uitkomst te kunnen voorspellen. Deze speling is de grootste hobby van het lot en daarom liet ik bij dit optreden op een gegeven moment los. Ik had een verhaal te vertellen en niets of niemand kon me nog tegenhouden.

Uiteindelijk klonk er applaus en was het publiek, met mij, geraakt. Het was een belangrijke les om vooral bij mezelf te blijven. Te geloven in wat ik te geven heb en me niet af te laten leiden door een omgeving op wie je niet altijd kunt bouwen.

Vertrouwen in jezelf. Stop dat vooral in je rugzakje, want hemel, wat heb je dat vaak nodig in dit mallotige leven.

Een tijdje terug was op social media de hashtag #bijdebakker trending. Bottom line was dat creatieven met enige regelmaat de vraag krijgen om iets gratis of voor een habbekrats te doen. “Het lijkt ons zo leuk om daar dan live muziek bij te hebben. Je snapt dat we er helaas geen budget voor hebben, maar de naam van jullie band / ensemble komt natuurlijk wel onder ogen van alle bezoekers. En natuurlijk krijgen jullie wel consumptiebonnen.” Er is geen bakker die je een brood meegeeft als je zegt het niet te kunnen betalen, maar waarom wordt dat wel van artiesten en muzikanten verwacht?

Nu ben ik geen groots zangeres en momenteel ook muzikantloos, maar ik moest hieraan denken toen ik een nieuw liedje aan het instuderen was. Voilá, het prachtige songfestivalliedje van Barbara Pravi. Ik spreek een aardig woordje Frans, ik ben dol op chanson en deze ligt me qua bereik wel, maar ik ben er nog lang niet. De timing is houterig, de melodie zit er nog niet goed in, de tekst ken ik nog niet goed, waardoor de uitspraak magertjes is en het is allemaal nog niet geautomatiseerd genoeg om de boodschap echt uit te kunnen dragen. Kortom, voor ik zo’n liedje echt naar tevredenheid kan zingen, ben ik weken verder.

Dus als je een artiest vraagt: ‘wil je een half uurtje komen optreden, maar we hebben geen budget’, realiseer je dan goed dat je eigenlijk een bakker vraagt gratis krentenbollen weg te geven.

In de tussentijd ben ik gewoon lekker voor mezelf, zonder winstoogmerk, het liedje aan het instuderen. Geen idee of ik er ooit mee ga optreden, maar ik geniet er zo ontzettend van. En hoe dat dan klinkt? Nou eeh… zo.

…yet everything is accomplished.

Zo sprak Loa Tzu. En zo is het ook met mijn websiteavonturen.
Daar waar langzaam helderheid ontstaat, volgt een gevulde website vanzelf.

In april 2013 besloot ik om in navolging van @Assenaren het twitteraccount @Coevordenaren in het leven te roepen. Wekelijks twitterde een andere inwoner van Coevorden en al snel zag ik dat er iets gebeurde; er ontstond een levendige Twittercommunity. Nu is online prachtig, maar pas in combinatie met live ontmoeting wordt het krachtig.

Ik organiseerde @Coevordenaren-café’s en ik zag de verbinding ontstaan. Mijn enige aandeel was mensen opzoeken die het twitteraccount wilden beheren; de mensen zelf deden de rest. In totaal hebben in ruim 3,5 jaar tijd zo’n 150 inwoners van onze mooie gemeente dit account een week beheerd. We hebben borrels georganiseerd, organiseerden een protestbijeenkomst na de aanslag op Charlie Hebdo, haalden tot twee keer toe Ed Struijlaart naar Coevorden en vormden een fanatiek pubquizteam.

@Coevordenaren stond ook aan de basis van G1000 Coevorden. Ik zag de verbinding ontstaan en wist dat we daar meer mee konden doen. Ik schreef een visiestuk voor een platform, verzamelde mensen bij elkaar voor verdere uitwerking en uiteindelijk resulteerde dit in de eerste inwonerstop van Drenthe, G1000 Coevorden, op 29 oktober 2016.

@Coevordenaren bleef bestaan en ondanks dat we geen weektwitteraars meer hadden, ze waren gewoon op, fungeerde het als een vindplaats voor mooie ontwikkelingen binnen Coevorden. De laatste tijd merkte ik echter dat ik er persoonlijk niet meer met hart en ziel mee bezig was, omdat de noodzaak voor een aanjager van de community was verdwenen. En dat geeft ook helemaal niet, zo moet dat ook gaan. Je hebt een idee, geeft het een enorme slinger en koestert wat ontstaat. En als dat stevig is geworteld, kun je als aanjager naar de achtergrond verdwijnen.

Daarom besloot ik vandaag om het account ter beschikking te stellen. Als niemand het wilde overnemen, ging de stekker eruit, maar al snel diende Irene Driehuis zich aan om het over te nemen. “Omdat ik het enorm jammer zou vinden als dit account zou verdwijnen. Het heeft voor veel verbinding gezorgd en mensen bij elkaar gebracht. En dat moet blijven.” Ik vind het een prachtige motivatie en ben oprecht blij dat het account in de handen van Irene terecht komt. Zij is zoveel mens, aan haar vertrouw ik het met liefde toe.

Voor mij betekent dit afscheid een beetje een killing of a darling, maar het geeft ook ruimte voor nieuwe dingen. Ik weet dat er weer iets op mijn pad komt waar ik met zoveel intrinsieke betrokkenheid en enthousiasme aan de slag kan gaan. Samen hebben we Coevorden een beetje mooier gemaakt, nu is er een nieuw stukje universum aan de beurt. Kom maar op!