Dicht

Bonsgonzend komt de ruimte dichterbij.
Het raam onthult de pakkenzwerm,
waar donkerblauw schakeert met grijzen,
in een muur van ingewijdenroezemoes.

Mijn wapen is de diepe adem.
De borstkast tot glimlachpantser
gespannen opblaasmoed. Ongenaakbaar,
onaanraakbare borst vol durf.

Ademteugend de deuropening
passeren in schoorvoetpas.
Stap voor stap voor stap voor stapje
met zuurstofkracht als tegenovermacht.

Maar de muur blijft muur blijft botsgevaarte,
blijkt stoïcijns in hermetiek
en prikt het gecomprimeerde aanpasbravoure
lek; de pose verschrompelt tot echt.

Teruggeworpen in het vloeibare eigen,
niet te plooien naar vierkant geprots,
klotsend tegen strakke mores
golven de wil en energie weg. Weg!

Weg moet ik, weg naar buiten,
de schoorvoeten rennen de vluchtweg op.
Links de trap op, rechts de trap af,
de buitendeur openzwaait de verlossing.

Fris briest de avondwind welkom,
de uitblaas maakt de borstkas zacht.
En vanaf het kadebankje gooi ik het pantser
de rivier in. Nooit meer opblazen.

voorzichtige stappen
zijn voorwaarts genomen
gesterkt door de dromen
uit liefdevol vuur

voorbij al het weten
voorbij het bedoelen
de weg naar jouw voelen
naar open en puur

het toeval der dingen
de grap van het leven
dat is al gegeven
en maakt de weg vrij

kom, laten we dansen
muziek ons ontroeren
door ritme vervoeren
naar woordeloos
wij

Daar waar kwetsbaar zichtbaar lijkt,
wortels aan het oppervlak, zich tonend
aan hen in eender leven wonend
en daardoor het applaus bereikt,

daar waar zichtbaar kwetsbaar lijkt
als uit voedingsbodem komend,
hoog boven de massa tronend,
en daarmee alle lof opstrijkt,

daar knagen vragen naar het ware,
naar de werkelijke kracht
in diepere lagen van de aarde,

waar het lijden in de nacht
zich nooit zal openbaren,
omdat niemand daar op wacht.

Opdracht voor de poëzie-opleiding: schrijf een metrumgedicht over de stad. Ik had het nog veel langer kunnen maken natuurlijk, maar ik had me een beetje vergist in de deadline *kuch*. En verder vind ik steden best wel leuk hoor, voor een halve dag.

Prikkels

Een straat, een straat en weer een straat
Laat me erdoor, ik kom te laat
Een fiets, een fiets en nog een fiets
Al dat gejaag, het leidt tot niets.

Geroep, getoeter en geschreeuw
Vijftig duiven en een meeuw
Afvalbakken uitgepuild
Bloemenperken zwaar vervuild.

Terras, terras, terras, terras
Daar heb je Leo! Biertje, Sas?
Gin-tonic, wijn en vier rosé
Ach toe, doe ook een rondje mee.

Het flikkert neonlichte zinnen
Lokt je met geweld naar binnen
Trekt, verleidt, laat je niet gaan
Maar ik, ik wil hier ver vandaan.

Voor de specialisatie Poëzie van de Schrijversacademie moesten we op basis van een schilderij drie gedichten met een vaste vorm schrijven. Ik schreef een elfje, een triolet en een lijstgedicht bij het schilderij Boomwortels van Vincent van Gogh. Drie gedichten, drie verschillende associaties. Ik had pret.