Verliefd was ik, toen ik in 2021 de inzending van Frankrijk voor het Eurovisie Songfestival zag. Voilá door Barbara Pravi. Een wonderschoon chanson vol dramatiek en een rauwe tekst, die me raakte. “Douze points”, riep ik. Meteen gevolgd door: “Die wil ik zingen!” Ik begon vlijtig met instuderen, maar het was coronatijd en echt een aanleiding om er serieus mee aan de slag te gaan, was er niet. Tot ik dit voorjaar weer zangles ging volgen en gevraagd werd of ik mee wilde doen bij het eindconcert van Muziekschool Pianoforte op 10 juli in MFC Carrousel in Ommen…
Het was bloedheet op het podium, maar ik stond er. Eindelijk.
Bij het eerste concert van het Levensliedproject maakte mijn zoon opnames met zijn telefoon. Bij het tweede deed ZO!34 dat. Het eerste optreden was beter, van het tweede zijn betere opnames, zowel in beeld geluid en het lichtplan. Het is een appels-perengevalletje. Dus heb ik ze beide maar op YouTube gezet. Zo rol ik.
Opgenomen toen het liedje nog wat onrijp was, op de dag dat ik hees was. Soms lopen dingen nu eenmaal zo. Maar het liedje was geboren! Nu mag het groeien.
Waar ik moet zijn
Zie me staan met al mijn vragen Niet die sterke vrouw, die alles weet te dragen Ik ben wel stoer, maar ken ook verdriet En onzekerheid, al merk je dat nu niet.
Kijk me aan, met zachte ogen Ik geef het aan je terug, dat kan ik je beloven ‘k Ben maar een mens, net zoals jij, En die kwetsbaarheid die brengt ons dichterbij.
Het heeft me jaren gekost Maar ik ben waar ik moet zijn Afgebroken, opgebouwd Ik maak me niet meer klein Al zijn mijn grenzen verwoest Ik kon weer paaltjes slaan Ja ik open mijn hart En ik durf het leven aan
Raak me aan, het mag er wezen Ja, ik laat je toe, ik heb niets meer te vrezen Want ik vertrouw nu echt op mij Verlost van alle angst laat ik de liefde vrij
Het heeft me jaren gekost Maar ik ben waar ik moet zijn Afgebroken, opgebouwd Ik maak me niet meer klein Al zijn mijn grenzen verwoest Ik kon weer paaltjes slaan Ja ik open mijn hart En ik durf de liefde aan
Het leven gaat z’n eigen weg, brengt mensen op je pad Van wie je als je wilt heel veel kunt leren Soms zijn ze mooi, soms zijn ze fout en niet wat je verwacht Maar je kunt het altijd ten goede keren.
Het heeft me jaren gekost Maar ik ben waar ik moet zijn Afgebroken, opgebouwd Ik maak me niet meer klein Al zijn mijn grenzen verwoest Ik kon weer paaltjes slaan Ja ik open mijn hart En ik durf jouw liefde aan
Ik raak je aan, je mag er wezen Kom maar, laat me toe, je hebt echt niets te vrezen Toe, vertrouw nu maar op mij Verlos je van de angst en laat je liefde vrij
Coevorden is in 2021/2022 Culturele gemeente van Drenthe. Onder de titel Cultureel Coevorden organiseren ze tal van activiteiten met één gemene deler: verhalen. Coevorden heeft met haar boeiende historie natuurlijk een grote verhalenrijkdom, maar ze willen ook de verhalen van de huidige Coevordenaren vertellen. En toen was daar ineens het project Jouw leven is een lied waard.
De opdracht was een lied over je leven te schrijven. Ik vermoed dat ik over mijn leven twee albums vol zou kunnen schrijven, maar dit vroeg om een gecomprimeerd compromis. Ik schreef en schreef, ik killde darlings, vulde prullenbakken met kladjes, maar ineens had ik: “Zie me staan, Kijk me aan, Raak me aan”, met als gedachte erachter: kwetsbaarheid.
Er ontstond een melodie. Een melodie met een bepaald construct, dat het me, qua tekst, weer niet heel gemakkelijk maakte. Ik schreef en schreef wederom, klankte met Martijje, herschreef en uiteindelijk was er een liedje. Een dummy, een prototype. Met een bevriende muzikant zocht ik de akkoorden uit; dat kan ik echt nog niet alleen, en het liedje bleef groeien. Dag in dag uit was het liedje bij me.
Op zondag 3 oktober ging ik bij Martin Sterken de studio in. De laatste tekstregels had ik ’s morgens nog aangepast. Mijn stem was niet al te best; ik vermoed dat neusdruppels niet zo goed zijn voor je stembanden, maar ik zong mijn liedje voor het eerst echt. Martin werkte aan een mooie begeleiding op piano en ik gaf alles, binnen de mogelijkheden, om er een mooie opname van te maken.
Maar pas toen kon het liedje echt tot wasdom komen. De akkoorden richtinggevend, de woorden definitief. En nu komt voor mij de échte primeur eraan. Op 30 en 31 oktober vertolk ik het liedje tijdens de concerten van dit prachtige project. En mijn verhaal is één van de zestien liedjes. Zestien mensen met zestien eigen levensverhalen. Via Theater Hofpoort kun je kaarten bestellen. Tissues meenemen wordt aanbevolen.
Als ik opnames van mijn zangavonturen heb, zet ik ze in mijn YouTube-playlist. Zonder enige pretentie, maar gewoon omdat ik het heerlijk vind te delen en mijn verhaal te vertellen. Ik ben geen professioneel zangeres en de filmpjes zijn dat ook niet.
Het zijn optredens, thuisopnames, melige momentjes en online samenwerkingen met één grote gemene deler: ik geniet! Doe je mee?
