Muziek

Kortstondige affaire

Al jaren volg ik het Concours de la Chanson. Zazi en Wende zijn er begonnen en het is natuurlijk een muzikale verrukking op het gebied van het Franse chanson. Als liefhebber van de taal en het genre groeide mijn wens om ook een keer op dat podium te staan. Nu zing ik wel graag in het Frans, maar het aantal liedjes dat ik echt goed ken, is niet heel groot. Misschien weerhield me dat eerst wel om mee te doen. Daarna kwam corona. Eerst in het land en aan het eind van de pandemie deed ik zelf nogal enthousiast mee. Toen leek het Concours even te verdwijnen en keek ik er niet meer naar. Kortom, het kwam er niet van.

Tot twee weken geleden. Om de een of andere reden vroeg ik me af wanneer het volgende Concours was. Ik checkte de site en zag dat je nog kon insturen. Nog tien dagen, maar het kon nog! Wel te kort om nieuwe liedjes in te studeren en zodanig te laten beklijven dat ik ze kan brengen. Gelukkig had ik wel wat opnames gemaakt en ik besloot dat het daar maar mee moest gebeuren. Je moet drie filmpjes aanleveren met minstens één chanson van een artiest die is geboren na 1985. Met het temmen van Voilá kon ik dat in ieder geval afvinken. Verder had ik ‘La chanson des vieux amants’ van Brel al eens opgenomen. Dat was echter zonder beeld en met een paar timingfoutjes. ‘Je vole’ van Louane had ik ook, maar daar zit een lelijke uitspraak in. Zaken die volgens mij niet zo handig zijn als auditiefilmpje voor een wedstrijd met Franse chansons. Kortom, ik had tien dagen om nieuwe filmpjes te maken, met een lastige beperking van een postcovidterugvalstem, maar ik besloot ervoor te gaan.

Het werden dagen van de liedjes veel zingen, om de tekst op te frissen. Gestuntel met opname-opstellingen van laptop, tablet, telefoon en zangspeaker in verschillende combinaties. Ik bleef tekstfoutjes maken, dus ik moest de boel zodanig installeren dat het niet zo zou opvallen dat ik de tekst af en toe aan het meelezen was. Het werden versprekingen, kuchjes en steeds opnieuw beginnen. Stoppen als de stem het opgaf en de dag erna weer opnemen met frisse moed. Na een middag van vijftien mislukte opnames, was ik er bij de zestiende in geslaagd een goede opname te maken. Nee, nouja, behalve de laatste zinnen. Toen kwamen de zoon en zijn vriendin binnenwandelen. Er is beeld en geluid van mijn frustratie; niet heel damesachtig. Afijn, een rommelige snelkookpan, maar op de laatste dag had ik drie filmpjes om in te sturen! Ik vulde het formulier in, drukte op ‘send’ en nam een enorme kop thee.

Meteen de dag erna in mijn mailbox:
Dank voor je aanmelding, echter, we hebben je geluisterd en gezien, de chansons die je uitgekozen hebt, zijn al chansons die een keer gewonnen hebben. We kunnen helaas niet in herhaling vallen. Misschien kun je voor volgend jaar ander repertoire aanboren en je weer aanmelden?

Ietsjes te impulsief in het avontuur gestort en niet alles goed gelezen misschien? Afijn, daardoor ga ik wel een heerlijk jaar tegemoet, waarin ik me mag onderdompelen in het minder bekende chanson Française en daar heb ik toevallig heel veel zin in!

Kortstondige affaire Meer lezen »

Voilá… eindelijk.

Verliefd was ik, toen ik in 2021 de inzending van Frankrijk voor het Eurovisie Songfestival zag. Voilá door Barbara Pravi. Een wonderschoon chanson vol dramatiek en een rauwe tekst, die me raakte. “Douze points”, riep ik. Meteen gevolgd door: “Die wil ik zingen!” Ik begon vlijtig met instuderen, maar het was coronatijd en echt een aanleiding om er serieus mee aan de slag te gaan, was er niet. Tot ik dit voorjaar weer zangles ging volgen en gevraagd werd of ik mee wilde doen bij het eindconcert van Muziekschool Pianoforte op 10 juli in MFC Carrousel in Ommen…

Het was bloedheet op het podium, maar ik stond er.
Eindelijk.

Voilá… eindelijk. Meer lezen »

Waar ik moet zijn

Opgenomen toen het liedje nog wat onrijp was, op de dag dat ik hees was. Soms lopen dingen nu eenmaal zo. Maar het liedje was geboren! Nu mag het groeien.

Waar ik moet zijn

Zie me staan met al mijn vragen
Niet die sterke vrouw, die alles weet te dragen
Ik ben wel stoer, maar ken ook verdriet
En onzekerheid, al merk je dat nu niet.

Kijk me aan, met zachte ogen
Ik geef het aan je terug, dat kan ik je beloven
‘k Ben maar een mens, net zoals jij,
En die kwetsbaarheid die brengt ons dichterbij.

Het heeft me jaren gekost
Maar ik ben waar ik moet zijn
Afgebroken, opgebouwd
Ik maak me niet meer klein
Al zijn mijn grenzen verwoest
Ik kon weer paaltjes slaan
Ja ik open mijn hart
En ik durf het leven aan

Raak me aan, het mag er wezen
Ja, ik laat je toe, ik heb niets meer te vrezen
Want ik vertrouw nu echt op mij
Verlost van alle angst laat ik de liefde vrij

Het heeft me jaren gekost
Maar ik ben waar ik moet zijn
Afgebroken, opgebouwd
Ik maak me niet meer klein
Al zijn mijn grenzen verwoest
Ik kon weer paaltjes slaan
Ja ik open mijn hart
En ik durf de liefde aan

Het leven gaat z’n eigen weg,
brengt mensen op je pad
Van wie je als je wilt heel veel kunt leren
Soms zijn ze mooi, soms zijn ze fout
en niet wat je verwacht
Maar je kunt het altijd ten goede keren.

Het heeft me jaren gekost
Maar ik ben waar ik moet zijn
Afgebroken, opgebouwd
Ik maak me niet meer klein
Al zijn mijn grenzen verwoest
Ik kon weer paaltjes slaan
Ja ik open mijn hart
En ik durf jouw liefde aan

Ik raak je aan, je mag er wezen
Kom maar, laat me toe,
je hebt echt niets te vrezen
Toe, vertrouw nu maar op mij
Verlos je van de angst en laat je liefde vrij

Tekst en muziek: Jeanette Croezen

Waar ik moet zijn Meer lezen »

Mijn leven is een lied waard

Coevorden is in 2021/2022 Culturele gemeente van Drenthe. Onder de titel Cultureel Coevorden organiseren ze tal van activiteiten met één gemene deler: verhalen. Coevorden heeft met haar boeiende historie natuurlijk een grote verhalenrijkdom, maar ze willen ook de verhalen van de huidige Coevordenaren vertellen. En toen was daar ineens het project Jouw leven is een lied waard.

De opdracht was een lied over je leven te schrijven. Ik vermoed dat ik over mijn leven twee albums vol zou kunnen schrijven, maar dit vroeg om een gecomprimeerd compromis. Ik schreef en schreef, ik killde darlings, vulde prullenbakken met kladjes, maar ineens had ik: “Zie me staan, Kijk me aan, Raak me aan”, met als gedachte erachter: kwetsbaarheid.

Er ontstond een melodie. Een melodie met een bepaald construct, dat het me, qua tekst, weer niet heel gemakkelijk maakte. Ik schreef en schreef wederom, klankte met Martijje, herschreef en uiteindelijk was er een liedje. Een dummy, een prototype. Met een bevriende muzikant zocht ik de akkoorden uit; dat kan ik echt nog niet alleen, en het liedje bleef groeien. Dag in dag uit was het liedje bij me.

Op zondag 3 oktober ging ik bij Martin Sterken de studio in. De laatste tekstregels had ik ’s morgens nog aangepast. Mijn stem was niet al te best; ik vermoed dat neusdruppels niet zo goed zijn voor je stembanden, maar ik zong mijn liedje voor het eerst echt. Martin werkte aan een mooie begeleiding op piano en ik gaf alles, binnen de mogelijkheden, om er een mooie opname van te maken.

Maar pas toen kon het liedje echt tot wasdom komen. De akkoorden richtinggevend, de woorden definitief. En nu komt voor mij de échte primeur eraan. Op 30 en 31 oktober vertolk ik het liedje tijdens de concerten van dit prachtige project. En mijn verhaal is één van de zestien liedjes. Zestien mensen met zestien eigen levensverhalen. Via Theater Hofpoort kun je kaarten bestellen. Tissues meenemen wordt aanbevolen.

Mijn leven is een lied waard Meer lezen »