Alles is vloeibaar, roep ik regelmatig. Vloeibaar, omdat wij mensen zijn en geen robots, natuur, geen construct en omdat we samen léven in plaats van onderdeel te zijn van een systeem. En toch doen we niets anders dan ons vastklampen aan systemen, dogma’s, conventies, afspraken en bevechten we ons piepkleine stukje aarde, tenminste, dat wat we ‘van ons’ hebben gemaakt, en sluiten anderen buiten.
Het gaat er bij mij niet in, ik snap het niet en ik voel het niet. Alles is toch veel organischer? Dag bestaat niet zonder nacht, zacht niet zonder hard en kou niet zonder warmte. Het zijn daarmee geen tegenstellingen, maar één geheel.
Dit zijn van die dingen waar ik over mijmer als iemand weer aan me vraagt wat ik wil worden nu ik groot ben. “Dan kan ik het delen.” Lief bedoeld natuurlijk, maar daarmee doe ik gelijk al een concessie aan mezelf. En juist mezelf breng ik mee, als een van jullie, als een van ons, als een van het universum.
Er is gewoon genoeg, abundance. En dat geeft mij het vertrouwen dat ik mezelf niet met geweld in een voorgevormd construct hoef te wurmen. Alles stroomt, niets is bestendig, Panta Rhei.
“A human being is a part of the whole called by us universe, a part limited in time and space. He experiences himself, his thoughts and feeling as something separated from the rest, a kind of optical delusion of his consciousness. This delusion is a kind of prison for us, restricting us to our personal desires and to affection for a few persons nearest to us. Our task must be to free ourselves from this prison by widening our circle of compassion to embrace all living creatures and the whole of nature in its beauty.” – Albert Einstein